Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde
yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "Eğitim Örgüsü"...
Edebiyat
derslerimiz ayrı bir zenginlik kaynağıydı. Bir yandan Divan Edebiyatı'nı, Halk
Edebiyatı'nı, "Garipçiler"i, "Yeniciler"i öğrenirken öte
yandan Batı Edebiyatı'nın ustalarını ve eserlerini öğreniyorduk. Aynı gün bir
derste Fuzuli'nin gazellerini ya da Haşim'in "O Belde"sini anlamaya
çalışıyor, bir diğerinde Dante'nin "İlahi Komedya"sını, William
Shakespeare'in "Hamlet"ini ya da Jean Paul Sartre'ın "Nausea"sını
işliyorduk.
Fen
derslerine gelince, eğitimimizin belki de en zayıf halkası buydu. Ancak bu
derslerde de temel kurallar en iyi şekilde işleniyor, bazı dersler laboratuar
çalışmalarıyla destekleniyor, ilgisi olan öğrencilere, bu dalda kendilerini
geliştirebilmeleri için seçmeli ders olanağı sağlanıyordu.
Bir diğer
önemli dersimiz de "home-economics" yani ev ekonomisi dersiydi. Bu
derste yaşama dair basit ama gerekli pek çok konu işleniyordu. Giyimde renk
uyumundan dekorasyona, sofra adabından aile bütçesi yapmaya, yemek pişirmekten
pasta yapmaya, dikiş dikmekten kukla yapmaya kadar neler öğretilmiyordu ki..
ÜAKL'
deki eğitim örgüsünü genelde tanımlayacak olursam, temel motiflerinin, ulus ve
Atatürk sevgisiyle donanmış, çağdaş, sorumluluk sahibi, araştırmacı, yaratıcı,
sorgulayıcı, paylaşımcı ve katılımcı bireyler yetiştirmek olduğunu
söyleyebilirim.
Bir
yabancı okulunda gerek din, gerekse milliyetçilik açısından çok farklı bir
eğitimin olacağı düşünülebilir. Ancak 7 yıllık eğitimim boyunca her iki konuda
da hafızamda kalan bir tek olumsuz davranış ya da söz bulamıyorum. Bilakis
derslerde, türlü vesilelerle, bize yurt ve Atatürk sevgisi aşılanıyor,
inançlarımıza sonsuz saygı gösteriliyordu. Millî bayramlarımızda törenlere
çoşkuyla hazırlanıyor ve onları görkemli bir şekilde kutluyorduk.
Bize yurt
ve ve Atatürk sevgisini, tarihimizi ve Atatürk'ü tanıtarak verdiler. Galiba
işin püf noktası da buradaydı. Bizim tarihimizi bilen, bu vatanın hangi
şartlarda, neler pahasına kurulduğunu öğrenen bir çocuğun bu vatanı sevmemesi,
Atatürk'ün kişiliğini ve yaptıklarını bilen bir çocuğun da Atatürk'ü sevmemesi
nasıl mümkün olabilirdi ki.. Bu vesileyle tarih hocalarım Güzin Teker ve Hikmet
Omay'ı saygı ve şükranla anıyorum.
Ancak bu
konuda en büyük pay sahibinin okulumuzdan 1928 yılında mezun olan ve
mezuniyetinin ardından tam 37 yıl boyunca okulumuzun Türk Müdür Muavinliği'ni
yapan Semiha Malatyalıoğlu olduğunu düşünüyorum.
Son sınıf
yıllığımızda yayınlanan anılarında, kendisinin okulda öğrenci olduğu dönemde
normal bir okul gününün Amerikalı bir hoca tarafından Study Hall’de İncil’den
okunan bir cümleyle başladığını, İstiklal Savaşı'nın son zafer günlerinde resmî,
okullar bayram yaparken kendisinin bu sevinci herkesle birlikte yaşayamamasının
onun için ne büyük bir hüsran olduğunu, okuldan eve döndüğünde döktüğü
gözyaşlarını anlatıyor Sayın Malatyalıoğlu.
Bu
üzüntüleri yüreğinde duyan birisinin okul yönetiminde böylesine önemli bir
göreve gelmesinin ve bu görevde 37 yıl süreyle kalmasının, okulumuz ve bizler
için çok büyük bir şans olduğunu düşünüyor ve kendisini buradan saygı ve
minnetle anıyorum.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Öğretmenlerim" ile devam
edecek.
Semiramis Kanbak
