Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde yayınlanmaktadır.
Toplumda sanata ve sanatçılara yeterli değerin
verilmediğini düşünüyorum. Sorsanız herkes sanatçı, herkes ilkokulda güzel
resim çizer, süper flüt çalardı.
Şimdi?
Kaçımız tiyatroya gidiyoruz?
Hangimiz
iki satır kitap okumak yerine, babamızı ‘’Wronski Aldatmacası’’ ile kandırıp kumandayı
kapmıyoruz? Sanata, müziğe ve hatta spora bile kapalıyız. Sanat, ‘’dizi’’ bizim
için. Müzik, dıptıs dıptıs bir şeyler.
Sporumuz ise futbol.
Anayasanın
değiştirilemez ve değiştirilmesi dahi teklif edilemez dört maddesine Türk
Halkı’nın milli sporu futboldur diye ekletebilecek insanlar bile var.
Tamam,
futbolu ben de seviyorum ama o boyutta değil.
Fenerbahçe’nin ilk 11’ini sayabilirim
mesela. Bence yeterli…
Şampiyon da olduk zaten.
Oh, mis.
Velhasıl kelam, aşırı korumacı tutumumuzdan acayip rahatsız
oluyorum ben. Kalkıp Avrupa’yı gezemiyoruz mesela. Değişik kültürleri
tanıyamıyoruz. Hadi Avrupa’yı geçtim, Peribacaları’na bile gidemiyoruz.
Büyüyünce gidermişiz, işe girince gidermişiz… Değişikliklere çok kapalı,
önyargılıyız. Sıradanlaştırmışız her şeyi. Küçüklüğümüzden beri
yönlendiriliyoruz. Kendi düşüncelerimiz, isteklerimiz hep el âleme göre
şekilleniyor. ‘’Eyvah el âlem ne der’’ diye o kadar düşünüyor, ‘’Aç mı
gezeceksin sen?’’ sorusunu o kadar özümsüyoruz ki, ‘’Hobi olarak gene yap.’’
biricik felsefemiz olmuş bu yüzden. ‘’Aman aman’’ deyip koala gibi tutunuyoruz
‘’bağzı’’ inanışlarımızın üstüne. Her şeyi kader kısmet diye geçiştirip,
inşallah ve maşallahlarla bir şeylerin olma olasılığını değiştirebileceğimizi
düşünüyoruz. Yaratıcılığımız körelmiş.
En yaratıcı hayalimiz lotoyu tutturmak.
Ne demiş Ockham’lı William: ‘’Her şeyin eşit olduğu ortamda, en basit açıklama doğruya en
yatkın olandır.’’ Peki, biz ne yapıyoruz?
Laf anlatırken bile dolandır babam
dolandır.
Neden? Çünkü insanlar yanlış anlayıp kırılabilirler.
Ağzından girip
burnundan çıkıyoruz cümlelerin.
Aslında ne diyeceğimizi bile unutuyoruz çoğu
zaman. Yahu, neden bu kadar
duygularımızla yaşıyoruz? Neden bu kadar korumacı ve korkağız? Neden hayatı
karmaşık hâle getiriyoruz? Neden bir ‘’birey’’ olarak değil de ‘’el âlem’’ için
yaşıyoruz? Neden kendi tavşan çukurumuzdan dışarı uzatamıyoruz kafamızı?
Biraz daha
rahat bırakılmak lazım bence…
Daha sade, daha düz düşünmek lazım.
Bugünü, yarın
için endişelenmeden, kırk yıl sonrasını düşünmeden yaşamak lazım. Zaten
yeterince baskı altında yaşıyoruz, en azından düşünceleri özgür bırakıp
hayalleri gerçekleştirmek gerek. Olmasa bile ‘’keşke’’ dememek için. Düşersek
düşelim.
İlla ‘’Geçen yağan kar kaldırımda birikti, eh, hâliyle buz tuttu
orada. Bir de iki sokak ötede bastığın şeker ayakkabının altına yapıştı, sonra
sürtündü falan o orada, hemen akabinde yerçekimi derken, hooop düşüverdin’’
diye karmaşık bir durum yaratmak zorunda değiliz. Belki de sadece ayağımız
kaymıştır.
Sessiz, sakin
bir ortama geçip kendimizi dinlemeliyiz bence.
Bir nevi meditasyon yani.
Nameste.
Merve Çiçek Vatan
