Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde
yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "Geziler Yılı 63"...
Lise son sınıfa
geldiğimde beni en çok düşündüren şey bir sonraki yıl kendime nasıl bir yol
çizeceğim olmuştu. O yıl ablam Robert Kolej (bugünkü Boğaziçi Üniversitesi)
Kimya Mühendisliği Bölümü'nü kazanmış ve okul birincisi olması nedeniyle de
yatılı burslu olarak üniversite eğitimine başlamıştı. Benim aklımda ise
birbiriyle ilgisi olmayan birkaç meslek vardı. Tabii bunları düşünmemde
büyüklerimin etkisi yadsınamazdı.
Babam
hukuk fakültesine gitmemi çok istiyordu. Ona göre hukuk eğitimi her şeyden önce
insanın kendi haklarını savunabilmesi için gerekliydi. Emekli olduktan sonra
kendisi avukatlık yapmayı düşündüğünden sanırım beni yetiştirmek ve birlikte
avukatlık yapmak fikri de ona cazip geliyordu.
Anneannem
bir hanım için eczacılığın ideal meslek olduğunu, evlendiğimde hem işi hem
evliliği bir arada yürütmemin çok kolay olacağını söylüyordu. İktisatçı olan
Melih dayım Robert Kolej'in iş idaresi bölümünün geleceğinin çok parlak
olduğunu, Hakim Emin Bey Amca ise dil bildiğim için gazetecilik mesleğini seçersem
meslektaşlarım arasında öne çıkma şansımın büyük olduğunu söylüyorlardı.
Anneciğim ise nasılsa ablamı kendi ideali olan kimya mühendisliğine gitmeye
ikna ettiği için emelini gerçekleştirmiş olmanın huzuru içinde sessizliğini
koruyordu.
Bütün bunların
yanı sıra ben, ODTÜ mimarlık fakültesini düşünüyordum. Okulun teknik üniversite
olması benim gibi bir edebiyat mezununun kulağına çok hoş geliyordu. Ayrıca
mimarlık mesleğini, tasarıma, bir anlamda yaratıcılığa dayandığı için kendimi
iyi ifade edebileceğim bir meslek olarak görüyordum.
O
yıllarda ODTÜ ve Robert Kolej sınavları ayrı, diğer üniversitelerin sınavları
ise tek bir sınav hâlinde merkezi olarak yapılıyordu. O nedenle üç sınav için
de ayrı ayrı başvuru yapmam gerekiyordu.
İlk sınav
Robert Kolej sınavıydı ve sınav İstanbul'da yapılıyordu. İstanbul'da
anneannemlerde kalacak, sınava aynı okulda öğrenci olan ablamla birlikte
gidecektim. Bu beni çok rahatlatıyordu. Nitekim sınav sabahı anneanneciğimin
dualarıyla uğurlandık, ablam yolu ve okulu çok iyi bildiği için rahat bir
şekilde kendimi sınav salonunda buldum. Bu rahatlık içinde yapabileceğim
herşeyi yaptım. Sınavdan sonra ablamla birlikte hemen Beypazarı'na döndük.
Kalan iki
sınava Ankara'da girecektim. Halamlar o zaman daha Ankara'ya taşınmamışlardı ve
ben bu sınavlara nasıl gireceğim diye kara kara düşünüyordum. Ama babam halamın
bu işi en iyi şekilde halledeceğinden çok emin olmalı ki Ankara'da nerede
kalacağımı ya da sınava nasıl gideceğimi falan pek dert etmiyordu. Sadece halama
telefon etmiş ve benim Ankara'da sınavlara gireceğimi, sınavlarımın tarih, saat
ve yerlerini söylemiş, bu duruma çözüm bulmasını istemişti, o kadar.
Nitekim
benim fedakâr, abisinin bir dediğini iki etmeyen canım halacığım ne yapmış
etmiş, (ki o günlerde kendisinin çok önceden planlanmış bir programı varmış)
her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmüş, hem kalacağımız yeri hem de
sınavlara bizi götürecek refakatçimizi ayarlamıştı. Ablamla birlikte Ankara'ya
giderek eniştemin ağabeyi İhsan Abi'lerin evinde kalacaktık. Sınavların
yapılacağı sabah eniştemin dayısının torunu İbrahim Abi gelip bizi sınava
götürecekti. Ve her şey planlandığı gibi oldu ve ben evimdekini aratmayacak
kadar huzurlu bir ortam içinde sınavlara girdim.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Dost Yürekler" ile devam
edecek
Semiramis Kanbak
