Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde
yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "Üniversite Yarışı"...
Burada
bize o günlerde kucak açan bu güzel insanlardan biraz bahsetmek istiyorum.
İhsan Abi -aslında ona amca dememiz gerekiyordu ama herhâlde herkes ona abi diyor
diye biz de öyle diyorduk- diyebilirim ki benim hayatımda gördüğüm en nazik, en
ince düşünceli erkekti, hani karıncayı incitmekten korkar derler ya aynen öyle
bir beyefendi.
Bu
davranışının yapmacık olmadığını, eşine, kızına, kısacası herkese karşı öyle
davranmasından anlıyordunuz.
Eşi
Nurten Yenge de güler yüzlü ve konuksever bir hanımdı. Bizi rahat ettirmek için
ellerinden geleni yaptılar. İbrahim Abi ise heyecanlanmayalım diye vaktinden
önce bizi almaya geliyor, yabancısı olduğumuz Ankara'yı tanıtmak, belki biraz
da heyecanımızı yatıştırmak için, geçtiğimiz yerler ve çevremizdeki binalar
hakkında bize sürekli bir şeyler anlatıyordu.
Sınavlar
bitip Beypazarı'na döndükten sonra heyecanlı bir bekleyiş başladı. Bana yıllar
kadar uzun gelen bu bekleyişin sonunda önce Robert Kolej'in sınav sonuçları
belli oldu. Okuldan gelen mektup "İş İdaresi (Business Administration)"
bölümünü kazandığımı, fazla gecikmeden kararımı vermem gerektiğini, zira sırada
girmek için bekleyen çok sayıda öğrenci olduğunu bildiriyordu. Çok
rahatlamıştım, çünkü artık açıkta kalmayacağım kesinleşmişti.
Sonra
sırasıyla ODTÜ ve merkezi sistem sınav sonuçları belli oldu. ODTÜ Mimarlık
Fakültesini, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi, İstanbul Üniversitesi
İktisat Fakültesi ve İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi'ni (o yıllardaki
adıyla Gazetecilik Enstitüsü) kazanmıştım. Kafam karmakarışıktı, mesleğime
karar vermem gerekiyordu ve yine herkes farklı şeyler söylüyor, kafam iyice
karışıyordu.
Tabii bu
arada hayallerim de sınır tanımıyordu. Gözümü kapattığımda kendimi kah
aydıngerler üzerine projeler çizerken görüyor, kâh siyah cübbemle, görkemli bir
mahkeme salonunda, hakimin önünde ateşli bir savunma yaparken görüyordum.
Bazen
büyük bir şirketin üst düzey yöneticisi oluyor, sağa sola emirler yağdırıyor,
bazen de omzumda kameram, elimde not defterim haber peşinde koşuşturup
duruyordum.
Hayal
kurmak çok güzeldi ama artık yaz tatili bitiyordu ve benim bu hayallere bir son
verip karar vermem gerekiyordu. Yeterince düşünmüş, tartmış ve ODTÜ'nün ağır
bastığı kanısına varmıştım. Evet, ben ODTÜ'ye gidecek ve mimar olacaktım.
Bu
kararla işin en zor kısmı bitmiş, sıra kayıt yaptırmaya gelmişti. Babacığımla
Ankara'ya, ODTÜ'ye gidip önce kaydımı yaptırdık. Okul şehrin dışında, ağaçlıklı
kocaman bir arazinin içinde modern binaları olan bir kampüstü. ÜAKL'yle
kıyaslandığında çok büyüktü.
Hiçbir
yeri, hiç kimseyi tanımıyor, ona buna sorarak yolumuzu bulmaya çalışıyorduk.
Bu
şaşkınlık ve koşuşturmaca arasında rahmetli babacığımın bana :
"Yeni
bir yere gittiğimde oranın acemisi olmak bana büyük zevk verir, daha sonra
buraları avucunun içi gibi bileceksin, o kadar tadı kalmayacak, bu acemiliğin
tadını çıkarmaya bak" dediğini hatırlıyorum.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Yeni Heyecanlar" ile devam
edecek
Semiramis Kanbak
