Bu gruba ait tüm sitelerde yayınlanan
makaleler, hiçbir dönemde sansür edilmemiştir. Ayrıca Nisan 2012′den
beri de redakte
edilmemekte; doğrusu ve yanlışıyla eser sahibinin gönderdiği özgün hâlde
yayınlanmaktadır.
Bir önceki yazı: "İlk Günler"...
Ders yılı
sonunda dersler bitmiş ama okul bitmemişti. Birinci sınıf stajını yapmak
durumundaydık ve staj iki bölümden oluşuyordu. İlk bölümü yapı (construction),
ikinci bölümü ise topoğrafya stajıydı. Birinci bölümde fakültenin bahçesinde,
kantinin önündeki boşlukta çeşitli tuğla duvar örgüleri yaptık. Stajın ikinci
bölümünde ise mira kullanarak fakülte bahçesinin topoğrafik haritasını
yaptığımızı, sonra da kartonları keserek haritasını yaptığımız arazinin
maketini yaptığımızı hatırlıyorum.
Birinci
sınıfın staj günlerine ilişkin hafızamda yer eden iki olayı burada paylaşmak
istiyorum: İlki şöyle: fakülte kantininin bahçeye bakan büyük camlarından biri
kırılmış, uzun süre takılamadığından herkes bahçeye o camsız pencereden girip
çıkmaya alışmıştı. Nihayet bir gün o cam takıldı ancak kısa bir süre sonra
duyduk ki bizim fakültenin idare müdürü camın takıldığını unutup yine o
pencereden dışarıya çıkmaya kalkışmış ve yara bere içinde hastaneye
kaldırılmış. Tabi duyunca çok üzüldük ama bu kaza olmadan kısa bir süre önce
müdürün müstahdemi çağırıp "Oğlum şu cama bir kağıt yapıştır. Şimdi
salağın biri yine camı yok sanır, dalar cama, başına iş açar. " dediğini
duyunca da gülümsemeden edememiştik.
İkinci
olay ise bana daha da ilginç gelmişti. Topoğrafya stajında gruplara
ayrılmıştık. Her grup bahçenin bir bölümünün haritasını çıkarmaya çalışıyordu.
Bizim grupta tek kız bendim, benden başka 5-6 erkek arkadaş daha vardı. Erkek
arkadaşlarımızdan biri evliydi. Yaptığımız iş gereği konuşmamız gerekiyor ancak
ben bu arkadaşa bir şey söylediğimde taş gibi duruyor, biraz kızarıyor sonra
önüne bakıyordu. Bir, iki bu böyle sürüyor, aslında yaptığımda bir anormallik
olmadığına inandığım için gerektiğinde ben yine ona bir şeyler söylemeye devam
ediyordum. Bu arkadaş sonunda dayanamadı ve herkesin uzakta olduğu bir anı
kollayarak bana şöyle bir açıklama yaptı. Karısıyla birbirlerine, karşı cinsten
kimseyle konuşmayacaklarına dair söz verdiklerini, onun için benim ona bir şey
söylemem gerektiğinde bir erkek arkadaş vasıtasıyla iletmemi rica ettiğini,
bunun bana şimdi saçma gelebileceğini ancak ileride evlenince onun bu
davranışını mutlaka anlayacağımı söyledi. Tabii bu konuşmadan sonra ben o
arkadaşla muhatap olmamaya büyük özen gösterdim. Aradan yıllar geçti, ben
evlendim, üzerinden yine yıllar geçti ama hâlâ anlayabilmiş değilim onun bu
davranışının nedenini. Üstelik bu arkadaşın Anadolu'nun ücra bir köşesindeki
bir liseden değil de İstanbul'un ünlü bir Amerikan erkek lisesinden mezun
olarak ODTÜ'ye gelmiş olması onun bu davranışını anlayabilmemi daha da
zorlaştırıyor.
Hafta
sonlarında ise genellikle Beypazarı'na gidiyordum. Canım anneciğim ben
geliyorum diye en sevdiğim yemekleri hazırlıyor, bu yüzden babacığımın
"Semo iyi ki geliyorsun, senin sayende böyle güzel yemekler yiyoruz!"
diye şaka yollu sitemlerine maruz kalıyordu. Annem bunları ciddiye alıyor,
onlara ben yokken de güzel yemekler yaptığını onaylatmak için kardeşim Tomris'
ten medet umuyordu. Tomrisciğim ise hafta sonlarını iple çekiyor, beni rahat ettirmek
için ne yapacağını şaşırıyor, işi kahvaltımı yatağıma getirmeye kadar
vardırıyordu. Bu sıcak ilgiyi geride bırakıp pazar akşamı yurda dönmek biraz
zor oluyorsa da bir hafta sonra yeniden ailemin yanına dönebileceğimi bilmek
beni rahatlatıyordu.
Anı dizisi, gelecek yazı olan, "Gilindere Günleri" ile devam
edecek
Semiramis Kanbak
